Winters Hokkaido

We hebben de afgelopen dagen weer genoeg meegemaakt hier op Hokkaido...
We zijn van Niseko naar Otaru gereisd, een stad aan de westkant van Hokkaido. We wilden daar een kanaal met oude pakhuizen bezichtigen. Jammergenoeg was het maar een kort stukje waar de pakhuizen nog in oude staat waren en wat dus nog bezienswaardig was. Vergeleken met Amsterdam en Utrecht eigenlijk niet echt de moeite waard. We bleven hier ook maar een dag om vervolgens naar Wakkanai te reizen, het meest noordelijke plaatsje van Japan; we hadden immers nog steeds niet genoeg van de sneeuw en kou... We gingen naar Wakkanai speciaal om de tweedaagse japanse hondensleerace te zien. De eerste dag was het berekoud en stond er een harde stormachtige wind waarbij sneeuw van de grond waaide en je geen hand voor ogen kon zien. Bijna alsof je op de Noordpool liep. We hebben die dag ook maar een race kunnen zien, want de volgende races werden afgelast in verband met de kou en wind. Het was zelfs te koud voor de sledehonden! (is dat nou wel of geen hondeweer?) We hadden allebei meerdere lagen (thermo)kleding aan, maar de delen die niet bedekt waren (vooral ons gezicht dus) werden echt ijskoud. Op de thermometer zagen we staan dat het -9 graden was. We vonden het wel een hele ervaring om op het uiterste noorden met -9 en een harde noordenwind, die uit Siberie komt, te staan om wat honden te zien hollen. Het was jammergenoeg te koud om lang buiten te zijn.
Omdat de bus terug pas om drie uur zou vertrekken en om 1 uur de boel werd afgelast, besloten we te gaan liften. De eerste de beste auto stopte voor ons, nam ons mee terug naar Wakkanai en zette ons vlak bij ons hotel af! We beginnen de japanners steeds aardiger te vinden.
's Avonds moesten we er nog uit om te eten. De wind was alleen maar heftiger geworden en de temperatuur was nog meer in de min. We zijn snel een restaurant ingedoken. Na het eten zijn we nog een "blokje om" gegaan om even een frisse neus te halen. We liepen weer net als in Niseko tot aan ons knieen en soms tot de heupen in de sneeuw.
De volgende dag bleek het een stralende dag met een heldere blauwe lucht te zijn. De temperatuur was nu volgens de lokale thermometer -11 graden, maar door het zonnetje en geen wind was het iets aangenamer. We moesten wel onze skikleren aantrekken om buiten de tweede racedag te kunnen aanschouwen. We werden zo enthousiast van de kracht en souplesse van de honden dat we zeker in de toekomst ook eens voortgetrokken willen worden door die sterke beesten (maar, dat bewaren we weer voor een andere reis...).
We hebben op dezelfde dag een trip gemaakt naar een punt waar elk jaar zeehonden komen voor de winter. Om daar te komen moesten we met de trein en dan nog een halfuur lopen naar een schuilhut. We wisten vanaf de trein niet goed de weg dus vroeg ik het aan de eerste de beste japanner die ik kon vinden. De man stond voor zijn huis net op het punt om zijn schoenen uit te doen en lekker naar binnen te gaan. Jeroen had een tekening van een zeehond gemaakt en die liet ik hem zien met een vragende uitdrukking en mijn handen in de lucht. Hij snapte het meteen. We moesten in de auto stappen en werden er direkt naar toe gebracht. Bij aankomst probeerde hij ons duidelijk te maken dat we om vier uur weer zouden worden opgehaald en dat hij ons naar het station zou brengen om de trein van half vijf te halen. De man bleek te werken bij de schuilhut en moest die om vier uur afsluiten. Hoe toevallig kan het leven zijn? We hebben de zeehonden goed kunnen zien, en als prettige bijkomstigheid dus nog een lift gekregen terug naar het treinstation ook.
Het treinstation stelde eigenlijk niks voor. Het was een houten huisje met twee ruimtes: een wachtruimte en een ruimte waar twee mannen wonen. Ze leken me degenen die het onderhoud aan het spoor verrichten. Jeroen was buiten nog wat foto's aan het maken en ik zat in de wachtruimte, die een beetje koud was. De mannen hoorden mij in mijn handen wrijven, dus vroegen ze me binnen om me te warmen bij hun kachel. We moesten ook nog eens extra 20 minuten wachten omdat de trein vertraging had. Inmiddels had Jeroen het ook koud gekregen en kwam ook maar naar binnen om zich te verwarmen. De mannen lachten vriendelijk en probeerden een gesprekje met ons te voeren, maar veel konden we er niet van maken...
De volgende dag zijn we gaan wandelen. We wilden een beetje de natuur in. We volgden een pad dat vers gemaakt was door een soort rupsvoertuig. De sneeuw was goed aangestampt en we konden het spoor goed volgen. Na een half uur zagen we het rupsvoertuig aan het werk in het bos en het pad ging over in een langlaufspoor. Ook die was nog best goed te volgen. Hier en daar zakten we wel dieper in de sneeuw, wat het lopen natuurlijk behoorlijk zwaar maakte, maar we konden nog steed een pad volgen dat langs een riviertje liep door een dal tussen twee heuvels in. Jammergenoeg hield ook het langlaufspoor op en moesten we na anderhalf uur lopen besluiten of we terug zouden gaan of dat we verder zelf een weg zouden zoeken. We vinden het altijd heel vervelend om dezelfde weg weer terug te lopen en we besloten dus maar door te lopen. Wat betekende dat het meer klauteren werd. Beneden in het dal konden we niet meer verder omdat we niet goed wisten waar de rivier liep en er leek een pad naar boven te lopen. Als eerst was er ook echt een trap naar boven, maar vervolgens ging het pad weer naar beneden tot halverwege de berg, toen hield ineens het pad volledig op en was er alleen maar sneeuw en een steile helling waar je amper vanaf kon komen. We gingen op handen en voeten weer naar boven. Gewoon lopen ging niet, want we zakten tot onze heupen in de sneeuw en kwamen geen stap omhoog. Al kruipend en ondersteund door de bomen om ons heen stonden we op de top van de berg. We hadden nu rondom uitzicht en wisten iets beter hoe we weer verder konden komen. We werden omringd door verse sneeuw met hier en daar verse hertensporen. Jeroen had ook een glimp van een groot hert opgevangen voordat het was gevlucht in de bossen. Het werd een langere wandeling dan gepland en aangezien we niks mee hadden voor de lunch of om te drinken kregen we trek en werden we moe. Na 4 uur lopen waren we weer in de bewoonde wereld en konden we uiteindelijk weer wat eten. Het was uiteindelijk een mooie wandeling en we hebben erg genoten.
Na zo'n twee weken op Hokkaido krijgen we toch weer een iets andere indruk van de japanners dan we eerder hadden. De mensen hier lijken losser te zijn en ze doen minder moeilijk over de regels. Hier zie je ook mensen schuin overlopen en niet bij stoplichten de straat oversteken (oooh, gevaarlijk!). Ook hebben we overnacht in een hostel dat nog smeriger was dan dat we ooit in China hebben gehad. We denken wel dat dit een uitzondering was in het verder zeer schone Japan...