Nog meer sneeuw, ijs en een beetje zon

Wauw! Wat is Hokkaido toch een bijzonder eiland. Na een maand op Hokkaido hebben we nog niet het gevoel echt in Japan te zijn, maar eerder op de Noordpool, of in een bergdorpje in Italie of Oostenrijk. Natuurlijk heeft ons verblijf hier ook vooral in het teken gestaan van wintersport in de breedste zin van het woord wandelen in diepe sneeuw, sleehondenracen, skieen, een winterfestival bezoeken. Niet echt speciaal japans dus...
De afgelopen dagen hebben we nog meer leuke dingen gedaan, die met name hier op Hokkaido worden aanbevolen. We hebben een "winters rondje" gemaakt. Na onze diepsneeuwwandeling van vorige week hebben we direkt sneeuwschoenen gekocht (hier veel goedkoper dan in Nederland), zodat we nu beter uit de voeten kunnen in diepe sneeuw. Om ze uit te proberen zijn we naar verschillende gebieden gegaan. Eerst naar Biei, een heuvelachtig gebied dat in de zomer heel erg lijkt op de franse Provence. Dan zijn de heuvels begroeid met kleurrijke gewassen en bloeiende lavendelvelden. Nu, in de winter, was er niet veel meer dan velden vol met dikke pakken sneeuw! Genoeg sneeuw en wandelpaden om ons een paar dagen te vermaken met onze sneeuwschoenen dachten we. Helaas werd ons duidelijk gemaakt door de hoteleigenaar dat we niet op de paden mochten wandelen, omdat het onmogelijk was om onderscheid te maken tussen wandelpaden en boerenland. Onder de sneeuw op de akkers groeien ook 's winters nog kolen, en om die te beschermen mag je dus nergens lopen... Helaas konden we dus alleen op de autoweg lopen tussen de mooie wandelpaden in. Balen! Gelukkig waren de wegen leuk genoeg om te wandelen. Er reden nauwelijks auto's en de wegen zelf waren ook besneeuwd, dus je had niet echt door dat je op een autoweg liep. Jammergenoeg konden we de sneeuwschoenen nog niet gebruiken... We waren in het hotel met een stel uit Australie en zij vertelden ons dat onze volgende bestemming genoeg mogelijkheden bood om te sneeuwschoenwandelen. We konden nog wel twee dagen wachten...
Het hotel lag wel erg mooi: op een heuvel, midden in de velden met bij helder weer uitzicht op een bergketen in de verte. Tot nu toe hadden we weinig heldere dagen dus vergezichten zaten er niet in. We moesten genoegen nemen met de heuvels. We hebben zelfs een dag gehad dat we genoegen moesten nemen met zicht van een paar meter vanwege de sneeuw!
Van Biei zijn we verder gereisd naar Asahi-dake, een dorpje in een natuurgebied onderaan een vulkaan. Hier hadden we een super lodge. We hadden een kamer met een groot raam met uitzicht op de besneeuwde bomen rond het huis en wat witte mist in de verte. Het sneeuwde namelijk weer behoorlijk! Ook hadden ze hier een mooie grote badruimte, helemaal van hout met een groot raam en uitzicht op het bos. Het water in het bad kwam rechtstreeks uit een warmwaterbron uit de berg. Het eten was hier ook erg goed met voor het ontbijt en diner verse vis. Beide maaltijden waren echt Japans en erg leuk en lekker.
We hebben hier een hele leuke wandeling kunnen maken door het bos in zeer diepe sneeuw waar de sneeuwschoenen zeker onmisbaar waren. Zelfs met de schoenen aan liepen we soms nog tot aan onze heupen in de sneeuw. Het was een idylische wandeling door een wit landschap; alleen wij en de bevroren natuur. Het is echt ongelofelijk hoeveel sneeuw we de afgelopen tijd hebben gezien. Tijdens de wandeling hebben we ons een paar keer laten vallen in de sneeuw. We werden dan helemaal bedekt en er was niks meer zichtbaar van ons. De sneeuw was zo 'fluffy' dat we er helemaal in verdwenen.
We waren de dag ervoor bij het toeristenbureau langsgegaan. De ingang en de oprijlaan waren om 16:00 uur schoon en je kon gewoon het kantoortje bereiken. De volgende ochtend voor openingstijd rond 9:00 uur was de hele oprijlaan helemaal volgesneeuwd! Die nacht had het gewoon weer non-stop gesneeuwd en was er een meter nieuwe sneeuw gevallen. Ook de hele dag bleef het weer sneeuwen. In de middag zijn we de skipiste op gewandeld, een pad door het bos dat wandelaars mogen gebruiken. Onderweg kwamen we skieers tegen die echt uit hun dak gingen vanwege de ongelofelijke poedersneeuw.
De volgende ochtend zouden we alweer verder trekken en deed ik vroeg de gordijnen open. Wauw! De lucht was strak blauw en voor het eerst zagen wat voor bijzonder uitzicht we hadden: we zagen vanuit onze kamer de met sneeuw bedekte top van de Asahidake-vulkaan met zijn zwaveldampen. Het was echt heel mooi. Omdat het zo koud was waren alle bomen met zilverkleurig bevroren dauw bedekt en met de zon en de blauwe lucht was dit zo'n mooi gezicht. Alles wordt een stuk mooier als de zon schijnt. We waren nu in een sprookjesland terecht gekomen. We wilden nog voordat we moesten vertrekken naar boven met de kabelbaan, om daar op de berg nog een wandeling te kunnen maken. Ook die was erg mooi. Het meest bijzondere is dat je hier op Hokkaido nauwelijks mensen ziet. Je kan vaak als eerste een spoor door de sneeuw trekken. Maar nu lieten we eerst een paar Italianen (eigenaren van een berghut in Italie) voorgaan naar de top, zodat we veilig hun spoor konden volgen. Het rook op de berg heel erg naar zwavel en we konden vrij dichtbij de kraters komen waar de enorme pluimen zwaveldamp uit opstegen (niet zo gevaarlijk als het klinkt hoor...).
Na een halve dag gewandeld te hebben moesten we helaas toch echt weer weer verder. In Japan moet je van tevoren alles reserveren en dat maakt dat je veel minder flexibel bent. Normaal gesproken zouden we nog een dag langer blijven om van het mooie weer te genieten, maar nu kon het niet want we hadden alle hotels al voor een week vooruitgeboekt, een treinticket gekocht dat maar 5 dagen geldig is en de boot gereserveerd naar het volgende eiland. We moesten dus genoegen nemen met een halve dag mooi weer.
De volgende dag zaten we in Abashiri, een stadje aan de noordkant van Hokkaido. Hier zijn de winters zo koud dat zelfs de zee bevriest en hier kwamen we dus speciaal voor een tocht met een ijsbreker door de dichtgevroren zee. Ook weer iets dat je niet elke dag doet... Op de boot was het koud, maar we hadden het veel kouder verwacht. De ijsbreker baande zich een weg door de enorme uitgestrekte ijsvlakte. We zagen het ijs breken onder de kracht van de boot en dan naar boven uit het water schieten. Het waren inmense brokken van soms een meter dik. Het krakende geluid dat werd gemaakt door het scheurende ijs was enorm diep en luid en klonk door in het hele schip. Erg indrukwekkend.
We hebben diezelfde dag nog een trip gemaakt met een toeristentrein die langs de kust reed. De hele zee, tot aan Siberie, was dichtgevroren en er zat geen beweging meer in. Heel mooi om te zien waren de schotten die over elkaar waren geschoven. Het moet toch echt wel enorm koud zijn om een zee te laten bevriezen... Gelukkig zijn alle hotelkamers heel erg lekker warm!
De volgende dag gingen we alweer verder naar het zuidwesten van Hokkaido, naar Kushiro. Hier gingen we heen voor de Japanse kraanvogels, die elke winter op bepaalde plaatsen zitten in een moerasgebied dat zo groot zou zijn als Tokyo (dat zegt ons niks, we zijn er nog niet geweest). We hadden anderhalve dag om ze te bekijken. We dachten dat dat wel voldoende zou zijn om er dan een heleboel te hebben gezien. We moesten kiezen uit drie verschillende plekken waar ze zouden zitten. We hadden aan het toeristeninformatiecentrum gevraagd waar we de kraanvogels het beste zouden kunnen spotten, maar we hadden de vraag verkeerd gesteld of de dame had de vraag verkeerd begrepen. Ze stuurde ons naar een plek die het best was om het moerasgebied te bekijken. Dus de eerste dag waren we met de bus naar een bezoekerscentrum gegaan. Eerst bij de uitkijkpost over het moeras kijken of we ze toch niet konden spotten... Geen kraanvogel te zien. En ook geen tijd meer om het bezoekerscentrum te bekijken omdat de laatste bus al een uur later terug zou rijden! Oke! Nog een dag te gaan. De volgende dag zijn we met de trein naar een andere plek gegaan. Ook nu weer niet de beste keuze. Er waren gelukkig wel kraanvogels te zien: 5 om precies te zijn. Maar niet de grote hoeveelheid die overal beschreven staat. Daarvoor moesten we dus blijkbaar op een andere plek zijn...
Omdat hier de trein heel infrequent rijd moesten we of drie uur wachten in de kou of anderhalf uur lopen langs een doorgaande autoweg. Beiden niet leuk. We besloten maar te gaan lopen naar het volgende treinstation, anderhalf uur langs die weg. De eerste 5 minuten baalden we als een stekker, maar uiteindelijk was het toch niet zo erg. Het was wel een redelijk drukke weg en we moesten af en toe achter de vangrail lopen, maar het was wel een mooie omgeving.
Kushiro staat niet alleen bekend om zijn kraanvogels maar ook om zijn vele zonnige dagen. Maar toevallig net even niet nu wij er zijn! Ook nu weer sneeuw en grijze luchten. We zijn wel een beetje toe aan zon, iets warmere temperaturen en blauwe luchten die de boel wat kleurrijker maken. We gaan Hokkaido dan ook verlaten en we vertrekken morgen met de boot naar het grootste eiland van Japan: Honshu.