Sangklaburi

Sangklaburi is een stadje aan de grens van Birma. Het stadje zelf ligt aan een mooi meer en bestaat uit niet meer dan 4 geasfalteerde straten en verder wat stoffige wegen. 14 jaar geleden waren we hier ook en toen vonden we het de mooiste plek die we tot dan toe gezien hadden in Thailand. We waren toen de enige toerist in het hele gebied. Er waren toen een paar guesthouses, maar verder niet zo heel veel faciliteiten voor toeristen. Nu was het wel echt iets meer toeristisch. Er waren restaurants met Engelse menu’s en zelf koffiebarretjes met airco waar ik een heerlijke bananenshake heb gedronken. Ik vind het altijd wel fijn dat er wat toeristen komen, zodat je toch wat meer westers georiënteerde restaurantjes heb waardoor het eten niet ‘burning’ hot is. We hadden een hotel met uitzicht over het meer. ‘s Morgens vroeg is er mist over het water wat het super mooi maakt. En om 9:00 uur als de mist weg trekt en de zon op de gouden pagode aan de andere kant schijnt, is het er bergen verdwijnt is het licht ook echt heel bijzonder. Sangklaburi staat bekend op zijn grote houten brug. Het zou de grootste van Thailand moeten zijn. 14 jaar geleden werd de brug of gebouwd of gerestaureerd want toen liepen we alleen op een smal strookje met aan weerzijde water. Het was toen echt een spannende oversteek. Nu was de brug helemaal af en was de angstfactor nul. Wel was het een mooie brug over het meer naar de andere kant waar het Mon-volk woont. We zijn een paar keer aan het eind van de dag in het meer gaan zwemmen. Het water is heel lekker warm. Eva ging met haar zwembandjes er in. Als ze zelf los zwemt dan gaat ze soms in haar enthousiasme onder water en drinkt ze het water wat in haar mond komt. Ze heeft dus in een middag het hele meer leeg gedronken. We hopen maar dat er niet heel veel bacteriën of parasieten in zitten. Tot nu toe lijkt ze het gezondst van ons alle drie, want Jeroen heeft hier in Sangklaburi ook een nachtje diarree gehad...