Kanchanaburi

In ons hotel in Bangkok was ook een Thais meisje van 2 jaar oud. Eva en zij waren lekker met elkaar aan het spelen. Tijdens het ontbijt werd Eva regelmatig uit ons zicht meegenomen naar het gezin om daar even te spelen met de locale mensen. Het kwam meerdere malen voor dat we even gingen kijken waar Eva was en dat ze dan midden in een kring van volwassenen stond die allemaal een foto van haar wilden maken. Telkens als Eva meegenomen werd vond ik dat wel spannend. Straks zijn wij het stel waarvan het kind is ontvoerd en zeggen de Nederlandse krantenlezers “dat doe je toch ook niet: je kind uit het zicht laten meenemen. Dat is toch om moeilijkheden vragen”. Eva vindt het allemaal prachtig en als ze het niet wil dan zegt ze mama en wordt ze weer teruggebracht. Ikzelf vond Bangkok een beetje overweldigend. Zoveel herrie, smog en mensen. Het was er erg warm en ik moest nog wel wennen aan 35 graden met veel vochtigheid. De boottripjes die we maakten om van de ene plek naar de andere plek te komen gaven gelukkig verkoeling. Omdat we Bangkok al eens eerder hadden bezocht besloten we geen bezienswaardigheden te bezoeken en alleen maar de mensen en wijken te ervaren. We zijn een dag naar de Chinese wijk geweest. Een wirwar aan straatjes met winkeltjes en kraampjes. De meeste straten zijn zo smal dat er geen auto in past. Als er wel een auto in paste dan reden die daar ook stapvoets en dan werd het er nog drukker. Je kon over de hoofden lopen. Gelukkig kwam er uit aantal winkeltjes aan de zijkanten een koude bries van de airco. In de Chinese wijk kan je echt alles kopen: eten, speelgoed, souvenirs, Chinese kruiden. Zoveel kraampjes. De Albert Cuijp is er niks bij.

Na 4 dagen trokken we verder naar Kanchanaburi. Bij het vertrek kregen we van de moeder van het meisje een bal voor Eva kado. Eva was er weer dolblij mee. Als of ze zelf geen bal heeft. We werden door de eigenaar van het hotel naar de stadsbus gebracht. We konden instappen en werden bij de halte weer afgezet. 10 minuten later zaten we al in de bus naar het busstation. Eva zat in de bus te roepen: “dat gaat hard” en vond het prachtig. Ze was nog nooit eerder in een bus geweest. Op het station stond de bus naar Kanchanaburi al klaar. Bij vertrek installeerde Eva zich op Jeroen’s schoot en viel na 20 minuten in slaap en werd pas weer wakker op de plaats van bestemming. Aangekomen in Kanchanaburi zijn we eerst gaan eten bij een klein, niet toeristisch restaurant. We namen allebei een eenvoudige noedelsoep zo dat we zeker waren dat alles goed doorgekookt zou zijn. Eva at lekker met ons mee.

Om naar ons hotel te komen moesten we nog een stuk met een open busje. Eigenlijk een auto met een laadbak met aan de zijkanten bankjes. Wel weer spannend om in het Thaise verkeer zonder Maxi-Cosi in een open wagen te stappen. Gelukkig kwamen we heelhuids aan. In de buurt van onze bestemming vroegen Jeroen en ik ons af hoe we de chauffeur nou zouden moeten laten weten dat we wilde stoppen. Ik dacht gewoon hard tegen het raam slaan. We hadden wat medepassagiers waar we het aan vroegen. Er bleek gewoon een knopje te zitten waar je op moest drukken. Hoe modern... De hele reis is vlekkeloos verlopen en we waren al snel bij ons hotel.

Ons hotel ligt aan de rivier. 14 jaar geleden zaten we aan dezelfde weg aan dezelfde rivier. Helaas weten we niet goed meer in welke hotel we toen zaten. Jeroen en ik hebben allebei een andere herinnering aan deze plek dan hoe die nu is. In mijn herinnering was de straat dichter bij de rivier en kon je de rivier zien als je er liep. De weg was volgens mij toen ook nog niet geasfalteerd. Jeroen heeft bijna hetzelfde idee, alleen was zijn weg wel al geasfalteerd. Nu is de weg een stuk van de rivier af en is het er helemaal vol gebouwd met restaurants, bars en massagesalons. Helaas hebben we toen weinig foto’s gemaakt van het gewone dagelijkse leven, dus we zullen het nooit meer weten hoe het er toen heeft uitgezien.

We zitten 2 kilometer van de beruchte brug over de rivier Kwai waar een hele film over is gemaakt. De spoorlijn is tijdens de oorlog in 1943 aangelegd door de Japanners en tijdens het aanleggen zijn er heel veel mensen aan ondervoeding, uitdroging, ziekte en uitputting gestorven. Vele Thaise mensen, maar ook Nederlanders, Britten en Amerikanen. Vanaf begin november tot halverwege december wordt deze periode herdacht door middel van een licht- en geluidshow die om 19:30 begint. 14 jaar geleden was het een cassettebandje met een niet te verstaan verhaal met wat lampjes die op de brug aan en uit flitste. Nu gingen we er naar toe. We konden om 19:00 uur de brug en het plein niet meer bereiken omdat het met hekken was afgezet. Je moest entree betalen voor alle plekken waar je een stukje van de brug zou kunnen zien.
We besloten voor 50 Bath (1,25 euro) per persoon een kaartje te kopen. Dat waren niet de beste plekken maar ook niet de slechtste. Je kon ook nog voor 600 Bath (15 euro) een VIP-plek krijgen, maar we wisten niet eens wat er zou gaan gebeuren. Er bleek aan de overkant van de rivier een podium te staan waar het hele verhaal zou worden afgespeeld. Aan onze kant stonden 2 rijen met plastic stoelen. Omdat we met Eva in ons hand aan kwamen lopen schoof de eerste rij hun stoelen dichter naar elkaar toe en mochten we met ons stoelen van de tweede rij er nog tussen. Het schouwspel was al begonnen. Het bleek een toneelstuk te zijn met zowel Thais als Engels gesproken geluid, lichteffecten, vuurwerk en harde bomgeluiden. Zo hard dat Eva ze doodeng vond. Ze kroop bijna in ons. De knallen klonken ons ook levensecht in de oren. Gelukkig hebben we nooit echte bomgeluiden hoeven mee maken, maar dit klonk wel echt heel hard. Na een uur was het afgelopen en gingen we massaal weer naar de hotels terug. Toch erg leuk om te zien hoe het nu is ontwikkeld. Het is in ieder geval wel veel toeristischer dan 14 jaar geleden. De volgende dag zijn we met de trein een stuk over de death railway gereden. Het is een toer van 2 uur heen en 2 uur terug. Het slingert door de oerwouden en langs landbouwgrond. Een leuke tocht. Alleen later bleek dat we eigenlijk een paar haltes eerder hadden moeten uitstappen. We reden langs een halte met uitzicht over een prachtige bocht in de rivier, met een mooi woud er omheen. En blijkbaar ook de plek waar de meeste toeristen uitstappen want er waren kraampjes en sfeervolle restaurantjes die uit keken over de rivier. Er zou daar een mooie waterval zijn waar je naar toe kon lopen. Omdat we met Eva zijn hebben we wat minder tijd om goed in te lezen, dus vaak doen we maar wat. En wij hadden het idee dat het eind punt ook heel mooi zou zijn. Het was toch net iets minder mooi. Er waren twee restaurantjes voor verdwaalde toeristen en verder was het een droge kale plek met totaal geen charme. Normaal zouden we balen, maar nu was er een klein meisje die met Eva ging spelen en Eva was weer aan het klauteren en klimmen en de twee uur die we moesten wachten om de trein weer terug te nemen was zo om.

Het reizen met Eva is zo anders dan met z’n tweeën. Misschien wel veel leuker. We ervaren Thailand nu veel meer dan de eerste keer. Thailand was natuurlijk ook onze eerste lange reis. Ik weet dat ik toen eigenlijk alleen maar mooie plaatjes aan het najagen was. Van de ene mooie plek naar de andere en als het niet mooi was dan waren we teleurgesteld. Nu maken we veel leuke dingen mee met lokale mensen en genieten van alles wat we zien.

Binnenkort weer meer!