Thong Pha Phum

Thong Pha Phum
We kwamen na een korte rit van 2 uur uit Sangklaburi aan in Thong Pha Phum. Een klein dorpje in het westen van Thailand dichtbij de Birmese grens. We hadden het weer voor elkaar: een plek waar geen enkele toerist komt. Waar het eten weer bij stalletjes gegeten moet worden en we met handen en voeten ons duidelijk moeten maken. Hier zouden we ook onze kerst doorbrengen. In dit dorp geen enkele kerstslinger, kerstboom of jingle-bell te vinden. We waren wel weer even uit het veld geslagen. Wat moeten we hier nu 4 dagen doen. We werden door de bus uitgespuugd bij een restaurant. Er stonden pannen te pruttelen op het vuur met hete curry’s en andere rode sausen. Gelukkig kon een mevrouw 2 woorden Engels waarvan één “spicy” en één “not spicy”. We hebben dus maar 2 borden rijst genomen met een prutje dat niet heet zou zijn. Beide schotels waren niet heet en best lekker. Eva at lekker met Jeroen mee.
Jeroen ging met de motortaxi ons resort zoeken. Nou hadden we al eerder in een resort doorgebracht dat echt niet zo zou mogen heten, dus we waren benieuwd of dit een mooier verblijf zou zijn. Jeroen zou proberen van het resort een rit terug te krijgen zodat we opgehaald zouden worden. De motortaxi was na 15 minuten terug, maar Jeroen bleef weg. Ik was al bang dat we toch een heel stuk met al onze bagage zouden moeten lopen. In Thong Pha Phum hebben ze alleen motortaxi’s en met al onze bagage en Eva gaan we niet op een motor zonder helm of andere beveiliging. Dan maar lopen. Jeroen kwam bezweet terug. Hij was bij het resort aangekomen, maar had daar ook alleen maar mensen aangetroffen die geen Engels spraken. Hij heeft het niet duidelijk kunnen maken dat we graag opgehaald wilden worden. We moesten dus 30 minuten lopen met al onze bagage in 35 graden. Gelukkig maakte het resort alles goed. We hadden een heel mooi huisje met uitzicht op de bergen en het goed onderhouden park. ‘s Avonds zijn we rond gaan lopen in het dorp om wat te eten. Niks sprak ons aan. Op de terugweg naar ons verblijf was ook nog een restaurant aan het water. Daar gingen we het maar proberen. Bij aankomst bleek er een serveerster Engels te spreken en was er een klein stukje van het menu ook vertaald. We hadden minder keus dan de Thai, maar we konden het in ieder geval lezen. Hier hadden we ook weer rijst met wat gebakken kip en wat groente en een lekkere soep.
Op het resort konden we gratis twee fietsen lenen. We hebben een dag door het dorp en de omgeving gefietst en weer geluncht in hetzelfde restaurantje als de dag ervoor. We moesten weer hetzelfde kiezen want al het andere was echt te heet. Ik heb een klein schepje van een rode curry geprobeerd en die was echt niet te eten (voor onze tere westerse mondjes). Ik stond zeker 5 minuten in brand. Eva werd in het restaurant ook weer continue opgepakt en geknuffeld. Soms vindt ze het leuk en soms lacht ze als een boer met kiespijn. Wij vinden het soms ook niet leuk meer. We worden belaagd voor foto’s van haar en als Eva terug wil naar mama dan is de foto belangrijker dan wat zij wil. Soms moet ik Eva echt uit de armen van een ander trekken omdat ze haar niet meer willen loslaten. Ze vinden haar net een pop. Ze is ook echt heel lief tijdens het reizen en we hebben haar geleerd om op z’n Thais dank je wel en hallo te zeggen. Ze doet haar handjes dan ook tegen elkaar aan zoals ze het doen in Thailand. Dan heeft ze helemaal hun harten gestolen.
Ook ‘s avonds waren we niet zo avontuurlijk dus hebben we weer bij hetzelfde restaurant gegeten als de vorige avond. Dit was dus ons kerstdiner…
De volgende dag hebben we een tocht gemaakt naar een grote dam 9 kilometer verderop. De fietsen hadden geen versnellingen en Jeroen had Eva op zijn rug, dus het was best zwaar. De weg ernaar toe was wat heuvelachtig en na een halfuur moesten we al wat rusten bij een koffietentje waar Jeroen een echte espresso van hele goede kwaliteit kreeg. Jeroen natuurlijk heel blij na 3 weken oploskoffie. De dam zelf was natuurlijk niet zo indrukwekkend als de dam in China (de grootste in de wereld), maar het was een leuk uitzichtpuntje over het stuwmeertje dat is ontstaan. Omdat we klaar waren met weer hetzelfde restaurantje zijn we ons eten gaan verzamelen in een supermarktje en hebben we lekker in onze kamer gegeten .
We wilden lekker een middagslaapje doen in onze kamer, maar Eva wilde niet slapen in de middag. In ieder geval niet in de kamer in bed. Na een paar uur in het halfdonker gelegen te hebben besloten we dan toch maar weer Eva in de draagtas te hijsen en de warmte in te gaan om te lopen. Binnen 10 minuten was ze in slaap gevallen..Het betekent dat we nu de laatste 3 weken nog geen rustpuntje hebben gehad. We hadden gedacht lekker te kunnen lezen op ons balkon als Eva zou slapen, maar dat is nu pas 2 keer gebeurd. Ze slaapt hier in Thailand echt heel weinig. Soms maar 8 uur per dag. Gelukkig merk je aan haar helemaal niks. Ze blijft vrolijk en opgewekt. Alleen haar ouders worden steeds vermoeider.
’s Middags zijn we naar het zwembad gegaan. Wat was het water koud. Eva en Jeroen vonden het allebei niet lekker. Eva klom helemaal omhoog bij Jeroen zodat ze het water niet voelde. Uiteindelijk heb ik haar tot haar nek onder water gehouden om door te komen en toen vond ze het toch wel erg lekker en wilde ze er niet meer uit. Na het zwemmen hebben we de moed gevat om elders te gaan eten. Gewoon bij een eetgelegenheid aan de straat. Het was er erg druk dus we konden op andermans borden aanwijzen wat we wilden eten. We hadden 3 soorten noodlesoepjes waarvan 2 lekker waren en 1 iets minder omdat het spicy was en er plakken lever in zaten die we eerder natuurlijk niet hadden gezien.
De volgende dag stond weer in teken van het halen van een vaccinatie. Gelukkig is zelfs in afgelegen dorpjes een ziekenhuis. En omdat elk dorp vol zit met zwerfhonden hebben ze overal ook rabiësvaccinaties. In elk ziekenhuis is het hetzelfde: je moet je inschrijven, dan krijg je een recept. Dan moet je vervolgens naar de apotheek om je medicijn op te halen en dan krijgt Eva het prikje. Ze moet elke keer maar kort huilen. Ze doet het echt goed. Als we naar het ziekenhuis gaan dan weet ze al dat ze weer een prikje krijgt. Meestal zegt ze dat ze het niet wil omdat het au doet, maar ze ondergaat het gewoon. We zijn elke keer weer trots op hoe ze het doet. We hoeven haar armpje niet vast te houden. Ze houdt het zelf stil. Eenmaal heb ik het zelf geprikt. Ook dat ging prima. Toch vind ik het fijner wanneer een ander het doet.
Zo zijn de 4 dagen in dit dorp echt omgevlogen en vonden we het uiteindelijk toch weer erg leuk.

Nu op naar Bangkok. En wat we daar nou weer hebben meegemaakt... (binnenkort meer...)