Sayonara Japan

Voordat we verder trokken naar Mt Fuji, zijn we eerst naar een dorpje aan de voet van de Japanse alpen gegaan. Natuurlijk om hier een wandeling te maken. We hadden als verblijf een leuke boederij die tussen de rijstvelden en plantages lag. Het voelde ook echt als een authentieke boederij. We hadden de eerste dag bij aankomst heel erg mooi weer, het was warm en de lucht was strak blauw. Ideaal weer om te wandelen. De omgeving bestond uit heuvels en bergen en sommige bergen hadden nog sneeuw op de toppen. Omdat we hier weer wat hoger zaten, zo'n 800 meter boven de zeespiegel, stonden de kersenbomen hier nog steeds in bloei. Jeroen werd nu wel een beetje gek van mijn enthousiasme over de bloesem en we hadden inmiddels ook echt wel veel te veel foto's van de kersenbomen.
We hebben een wandeling gemaakt over een heel oud pad dat eeuwen geleden gebruikt werd om te reizen tussen Tokyo en Kyoto. In de huidige tijd kan je deze route nog steeds wandelen. Het stukje wat wij hebben gedaan was nog steeds in oude staat. De weg is met keien geplaveid en behoorlijk lastig te lopen omdat alle stenen oneven zijn en uitsteken, maar wel erg mooi. Vroeger moesten de shoguns dit pad nemen om tussen Tokyo en hun eigen provincie te reizen. Als ze van het pad af zouden wijken dan werden ze onthoofd. Langs het pad waren toen allemaal controleposten waar de shoguns zich moesten melden gedurende hun reis. De dorpjes langs het pad waren ook nog in oude staat en waren erg sfeervol. Wel waren er uiteraard heel veel toeristen, maar die zag je gelukkig niet terug op het wandelpad.

Onze volgende stop was dan eindelijk Mt Fuji. Met zijn 3730 meter de hoogste berg (eigenlijk: slapende vulkaan) van Japan. We hadden al veel foto's gezien en we hadden al gelezen dat het een verlegen berg is die zich vaak achter wolken verschuilt. We hoopten dat we geluk zouden hebben en een glimp van de machtige berg zouden kunnen zien. Na een lange reis werden we direkt bij aankomst verblijd met met een geweldig uitzicht op Fuji in de avondzon. Het is echt een bijzonder gezicht om in een vrij vlak gebied ineens zo'n grote vulkanische top met sneeuw te zien. Omdat het wat heiig was leek de berg te zweven. We hebben de berg van alle kanten bekeken. Helaas konden we hem niet beklimmen. Het klimseizoen in strikt alleen in juli en augustus. Een goeie reden om hier weer eens terug te komen dus!

Vervolgens zijn we naar een ander dorp gegaan ten zuiden van Fuji. Dit dorp, Hakone, staat bekend als "Fuji-spotplek" omdat je de berg van hieruit kan zien weerspiegelen een meer: "picture perfect". Uiteraard is dit ook een enorm toeristische plek, vooral voor de japanners zelf, maar niet toen wij er waren. Er waren wel wat toeristen, maar het was niet overdruk. Ook nu hadden we prachtig weer, maar geen Fuji; die was inmiddels achter een vochtige sluier verdwenen. Zo raar om foto's te zien met Fuji aan het eind van het meer, terwijl wij van excact dezelfde plek geen schim van de Fuji konden zien, ondanks dat het wel een mooie dag was met een blauwe lucht. In de lente is het al zo vochtig in de lucht dat je vaak niks van de berg kan zien. We waren dan ook erg verrast dat we hem de volgende dag toch ineens zagen. We hadden het gevoel dat de japanners een doek hadden opgehangen met een afbeelding van de berg!
We hebben hier leuke wandelingen kunnen maken met veel klimpartijen. Eenmaal boven was Fuji helaas inmiddels al bijna weer helemaal verdwenen achter dezelfde sluier van de dag ervoor...

Vanuit Hakone zijn we naar Kamakura gegaan. Een stadje aan de zee. We begonnen hier te merken dat het echt al zomer werd in Japan. We hadden 26 graden, zon en het was hier erg vochtig en benauwd. Gelukig was er een zeebries en konden we genieten van de zomerse temperaturen aan het strand. Jammergenoeg weten de japanners niet van alle stranden iets te maken. Hier was het strand grauw en een beetje smoezelig. Bovendien vlogen er heel veel roofvogels boven het strand waardoor je niet relaxt je broodje kon eten. Jeroen werd aangevallen door zo een groot beest op het moment dat hij zijn eten tevoorschijn pakte. Hij schrok zich dood. We moesten dus echt een ander plekje gaan zoeken om te eten. We zagen ook dat bij andere strandgasten gewoon eten uit hun hand werd gepakt. Kamakura bezochten we vanwege zijn vele bezienswaardige tempels. Daar hadden we er inmiddels tenslotte nog niet zo veel van gezien...We hebben een wandeling gemaakt langs de tempels in bossen en hebben nog weer eens een "grote buddha" bezichtigd.

Onze laatste stop van deze reis was Tokyo. Tokyo is een van de grootste steden van de wereld en het treinstation is de drukste van de wereld: 3 miljoen bezoekers per dag! Bij aankomst werd ik ook een beetje gek van de drukte. Het station is enorm groot en heel veel delen zijn onder de grond. het kost je zeker een uur om de juiste uitgang te vinden. Met een zware tas van 20 kilo is dat niet echt fijn. Ik was blij om de tas in een kluisje achter te kunnen laten en zo snel mogelijk boven de grond te komen.
Tokyo bestaat voor een groot deel uit zeer hoge gebouwen en winkelcentra. Elke wijk heeft wel weer zijn eigen sfeer. Ook staat Tokyo bekend om de tieners die zich op zondag in Manga (stripboekjes) -types en 'Gothic' verkleden. Heel grappig om te zien. En op zondag is in datzelfde gebied een park met allerlei optredens van japanse bandjes. Super gezellig! We hebben ook een dag in een ander park gezeten. We moesten entree betalen om in het park te komen en om 16:30 werd er iets in het Japans omgeroepen en begon er een uittocht uit het park. Het park bleek om 16:30 te sluiten en moest je er dus uit. Dat terwijl het nog heerlijk weer was en de zon nog niet eens zijn kracht kwijt was. Niks dus barbequen in het park, zoals we in Nederland wel doen.
We zijn ook nog een dag naar een sumoworstel-training gegaan. We vonden dat echt heel bijzonder. De worstelaars zijn niet alleen heel dik en groot, maar ook inmens sterk. We zagen een worstelaar met een ander op zijn rug 100 kniebuigingen maken. Ze trainen elke dag drie uur achter elkaar. Ik kan me niet voorstellen wat ze moeten eten om hun postuur zo te krijgen en te behouden. Zoveel vet en spiermassa hebben en ook nog zo veel uur per dag trainen. Het was ook erg leuk om wat sparringspartijtjes te zien. Jammergenoeg hebben we geen echte wedstrijd kunnen meemaken, want die worden maar drie keer per jaar gehouden en net niet in de tijd dat wij er waren. We moesten dus genoegen nemen met de training.
We zijn ook een dag om 5:00 uur opgestaan om naar de grootste vismarkt van de wereld te gaan. Met zo veel vis op de markt snappen we nu wel waarom de wereldzeeen leeggevist worden. Zo veel verschillende soorten liggen daar en ook heel veel enorme tonijnen van meer dan een meter groot. Ik denk wel dat het moeilijk wordt om de japanners te overtuigen dat ze minder vis moeten vangen, want ze eten drie keer per dag vis, elke dag weer. Tja, wij laten ook niet makkelijk ons vlees staan. Gelukkig hebben we geen walvis op de markt zien liggen...

Met zo veel leuke dingen die we weer in Tokyo en Japan hebben gezien is er toch uiteindelijk een einde gekomen aan onze reis. Na 7 maanden is het tijd geworden om weer naar huis te vertrekken. En gelukkig is het mooi weer in Nederland, dus dat zal de cultuurshock weer een beetje verzachten!

Tot snel!